شب زده ...

شب ، زده ...

جا مانده ...

دلم گوشه ای ... جامانده ...

تب زدگی و سرما ... امان ِ دلم را بریده ...

دستانم بوی ِ دلتنگی می دهند ... عجیب ...

دلم می خواهد چنگ بزنم ...

به ...

به ... پنجره ی فولاد ...

به ...

هیاهوی ِ سکوت ِ شب ... یعنی ... می رسم کم کم ...

باورم نمی شود ...

.

.

.

چشمان ِ خیس ...

دستانم ...

بوی ِ دلتنگی ...

کمی فاصله ...

فقط کمی...

آنقدر کم ... که دیگر توان جلو رفتن نمانده ...

همان جا ...

به شهادت ِ قطره های باران ...

روی ِ زمین ...

به نشان ِ ستایش

زانو می زنم

سرم را می گذارم

روی ِ تربت ِ دل

و

سجده ی ِ شکر ...

صحن ِ نگاهش

حال  و هوای ِ دلم را عجیب دگرگون می کند ...

هم واژه هایم را آورده اَم

و هم نخ ِ پاره شده را ...

تسبیح می کنم واژه های ِ دلم را ...

و

حالا

باز هم ذکر ِ نام ِ او می گویم . . .